வாழ்தல் ஒரு கலை - VI

    

     ஒரு மனிதன் எடுக்க வேண்டிய முக்கியமான முடிவுகளுள் ஒன்று, அவன் பணி செய்ய வேண்டிய துறையை தேர்ந்தெடுப்பது. ஏனென்றால், ஒருவனது வாழ்வின் மூன்றில் ஒரு பங்கை அவன் பணி சார்ந்தே வாழ நேரிடுகிறது. விருப்பமில்லாத துறையில் எந்த ஒரு மனிதனாலும் அத்தனை நாள் நீடிக்க  முடியாது. முந்தய தலைமுறைக்கு தன் விருப்பமான  துறையை தேர்ந்தெடுப்பது சற்று சவாலான விஷயமே. காரணம், அக்காலத்தில் இருந்த குறுகிய வாய்ப்பு, அறியாமை மற்றும் புது துறையில் தன் பிள்ளையை வைத்து பரிசீலனை செய்ய பெற்றோருக்கு இருக்கும் தயக்கம் எனப் பற்பல.

     ஆனால், இன்றைய தலைமுறைக்கு பெரும்பாலான தடை கற்கள் ஏதும் இருப்பதில்லை, சக போட்டியாளர்களைத் தவிர. இருந்தாலும் சில குடும்பங்களில் உள்ள புரிதல் குறித்த பிரச்சனைகளையும் மறுப்பதற்கில்லை. ஒவ்வொரு குடும்பத்திலும் ஒரு குழந்தையுடன் ஒரு ஆசையும் , கனவும் வளர ஆரம்பிக்கிறது. கனவு - குழந்தையுடையது. ஆசை - பெற்றோருடையது. பெரும்பாலும் ஆசை - கனவு எனும் போராட்டத்தில் கனவு   

நசுக்கப்படுவது வன்சோகமே. ஆனாலும் கனவுகளுக்கு அழிவில்லை என்பதனால் அது வேறு அவதாரம் எடுத்து தன்னை நிரூபித்துக் கொள்கிறது. 

எல்லோருடைய கனவுகளும் மறுவடிவம் ஏற்பதில்லை. அப்பேர்பட்டவுனுடைய வாழ்வை அவனாக வடிவமைத்துக் கொள்வதை தவிர வேறொரு வழியும் இல்லை.

     நினைத்ததை நிறைவேற்றிக்கொள்ள போராட துப்பிலாமல் தன்னைத்தானே  சமாதானப்படுத்திகொள்ளும் லட்சோப லட்சம் பேரில் நானும் ஒருவன். எனது விருப்ப பாடத்தை எடுக்க எதிர்ப்புகள் ஆயிரம் வந்த போதிலும் அதை எதிர்த்து போராட முடியாத என் கையாலாகாத தனத்தை பழியாக மற்றவர் மேல் போட என் மனம் இதுவரை சம்மதித்ததில்லை என்பது எனக்கே என்னால் ஏற்பட்ட மிகப் பெரிய ஆறுதல். என் கனவுகளின் எதிர் திசையில் மிக வேகமாக ஓடலானேன், பலன் - அந்த திசையில் கிடைக்க வேண்டிய சாதாரண அங்கீகாரம் அல்லது வெற்றியின் நிழற்குடையின் கீழ் இளைப்பாற கூட இடம் கிடைக்காமல் போனது. அதிலும் ஒரு நன்மை நடந்தது. என்னை பற்றிய மற்றவர்களின் உண்மையான எண்ணத்தை அறிய ஒரு வாய்ப்பாய்  அமைந்தது. இயக்குனர் பாக்யராஜ் ரேடியோ மிர்ச்சியின் விளம்பரத்தில் சொல்லுவார், " ஒரு மனுஷன் தொடர்ந்து ஜெய்ச்சிட்டே இருந்தா மக்களுக்கு சந்தேகம் வந்துடும். அவனுக்கு அதிஷ்டம் ஜாஸ்தி, அதனால தான் அவனால தொடர்ந்து ஜெய்க்க முடியுதுனு சுலபமா சொல்லிடுவாங்க. ஆனா, அவன் ஒரு தடவை கீழ விழுந்து அப்பறம் ஜெயச்சான்னா, மக்கள் ஒத்துக்குவாங்க அவன் ஜெய்க்கிறது திறமையால தான்னு". என் வாழ்வில் நான் அனுபவித்த உண்மை. அதே சமயம் தத்துவங்களை படிக்கும்போது ஏற்படும் அனுபவத்திற்கும், அதை வாழ்ந்து பார்த்து உணர்வதற்கும் உள்ள இடைவெளியும் உணர முடிந்தது.    

     என் திசையை நான் அறிவேன். என்னையும் நான் அறிவேன். ஆனால் என்னை அறிந்தவரை நான் அறியேன். நான் ஆசைப்பட்ட பல நியாயமான விசயங்கள் கூட என் வசம் ஆனதில்லை. அதனால் எனக்கு எந்த வருத்தமும் இல்லை. ஆனால், வாழ்க்கையை பற்றிய புரிதல் அதிகமாகி இருக்கிறது. நம் ஆசைப்பட்ட விஷயங்கள் கிடைக்காத போது அதன் மதிப்பு இருமடங்காகி விடுகிறது என்பது கசப்பான உண்மையே!  

     எது நடந்தாலும் அதிலுள்ள நேர்மறை விஷயங்களை நீங்கள் பார்ப்பவராயின், நீங்கள் நரகத்தில் இருந்தாலும் தேவதைகளால் ஆசிர்வதிக்கப்படுவீர்கள்.

     அந்த ஊரில் மண்பாண்டம் செய்பவனும், வைரப் பட்டறை வைத்திருப்பவனும் அருகருகே வசித்து வந்தார்கள். இருவருமே தங்கள் தொழிலை நூறு சதவிகிதம் உண்மையாய் செய்பவர்கள்.

     ஒருமுறை இருவரும் சந்தித்துக் கொள்ளும் போது பரஸ்பரம் விசாரித்துக் கொண்டனர். அப்போது வைரப்பட்டறை வைத்திருப்பவன் மற்றவனைப் பார்த்து, "உன் தொழில் எப்படி போகிறது?" என்றான்.

     அவனோ அலுத்துக்கொண்டு, "நல்லாத்தான் போகிறது. ஆனாலும் உன்னைப் போல் வெள்ளையும், சொள்ளையுமாக என்னால் இருக்க்க முடிய வில்லை. எப்போதும் சேறும், சகதியுமாக இருக்கிறேன்" என்றான்.
 
     முதலாமவனோ," உனக்கு என்னத் தெரியும் வைரத்தைப் பட்டைத் தீட்டும் போது எனக்கு ஏற்பட்ட காயங்கள் பற்றி.." என அவர்கள் வாக்கு வாதம் வழுக்க ஆரம்பித்தது.

     அப்போது அந்த வழியாக சென்றுக் கொண்டிருந்த ஞானியிடம் சென்று  மகிழ்ச்சியான வேலைதான் எது என முறையிட்டனர். அவர் புன்னகைத்துக் கொண்டே, "உங்கள் இருவருக்கும் நீங்கள் செய்யும் வேலையைத் தவிர வேறேதேனும் வேலை தெரியுமா?" என்று கேட்டார். இருவருமே தத்தம் வேலைகளை மட்டுமே தெரியும் என்றனர்.

     "உலகிலேயே மண்பாண்டங்களும், தீட்டிய வைரங்களும் இயற்கையாகவே கிடைத்தால் என்ன நடக்கும்?" என்று அவர்களிடம் கேட்டார்.

      "எங்கள் வேலைக்கே மதிப்பிலாமல் போய்விடும்!", என்று பயத்துடன் சொன்னார்கள்.

     "அப்படியானால் உங்கள் வேலைக்கு என்ன மதிப்பு?" எனக் கேட்டார் ஞானி.

     "களிமண்ணை பாண்டமாக உருவாக்குவதும், இயற்கையில் கிடைக்கும் வைரத்தை மின்னல் போல பளபளக்க செய்வதும் தான்" என்றனர் இருவரும்.

     "உலகில் குறைகள் இருப்பதனால் தான் உங்கள் இருவருக்கும் வேலை இருக்கிறது. அந்தக் குறைகளை நிறை செய்யும் திறமை உங்களுக்கு இருப்பதால் உங்களை மக்கள் மதிக்கிறார்கள். அந்த திறமை மற்றவர்களை விட உங்களுக்கு அதிகமாக இருப்பதால்தான் உங்களைத் தேடி வருகிறார்கள். நீங்கள் அதைப் பெரியதாக நினைக்காமல், குறைகளால் ஏற்படும் வருத்தங்களைப் பெரியதாக நினைக்கிறீர்கள்." என அறிவுறுத்தினார்.

      நான் மிகவும் ரசித்த கவிதை:-

"வளர்பிறையும் 

 தேய்பிறையுமாய்

 வாழ்க்கை.

 ஆனால் 

 பிறப்பென்னவோ

 பவுர்ணமிக்குத்தான்."